ديگر عادت كرده ام كه نگاهت را در شب جستجو كنم.
حرفهايت را در سكوت زمزمه كنم و بوسه ات را به دروغ خاطره...
آه...
كه تو هزاران فرسنگ دوري ومن پر از حس توام.
در آسمان،در اين كوير،در خيالم به دنبال لبخند گم شده ات مي گردم.
كدام را باور كنم؟!
سردي صدا يا گرمي دستهايت را كه شعله مي كشيد به قلب ساده ام...
كدام يك به اين پر احساسي سبب بخشيده.
انگار صدايت در گوشم هنوز زمزمه ي يأس مي خواند و من عاشقترم.
انگار هنوز پر از حس خواهشم،كه بماني و بداني كه چقدر دوستت دارم.
بماني و ببيني كه از هر ثانيه خاطره اي خواهم ساخت،خاطره اي از دوست داشتن،از با هم بودن،از عشق...
بماني وبشنوي غزل هايي را كه براي چشمانت خواهم سرود.
.
.
.
بي تو
بي تو هر روزم آن طلوع شب تنهاييست.
تنها به اندازه ي يك نگاه، يك لبخند،يك بوسه،يك گذشت...فاصله داشتيم؛شايد.
و چه حيف كه تو دريا را نگريستي ومن دور شدنت را...