می نویسم برایت برای اولین و آخرین بار!
برای کسی که روزی روزگاری،زمانی که کسی بود و دیگری نبود
در زیر این سقف کبود،
عاشقانه،
صادقانه و
کودکانه
دوستش داشتم!
از کسی که شبهای تارم را با روشنایی برق چشمانش روشن میکرد،
از کسی که در زمستان های سردم گرمای یادش یخ وجودم را آب میکرد،
از کسی که می توانست عمری در قلبم شور داشته باشد
و تا ابد
صاحب این قلب تکه تکه شده باشد!
برای تو که از تبار نوری،
از دسته ی غریب عشق
و مسافری که با کاروان دوستی به اعماق قلبم سفر کرد.
از کسی که در زمان تنهایی ام
با فکر کردن به او به جای تسکین آلام و درد های ملال آورم به ابر چشمانم اجازه ی باریدن می دادم.
ازکسی که بادبادک یادش همواره در آسمان فکرم مشغول پرسه زدن بود.
از کسی که در دفتر کوچکی که سنگ صبورم بود برایش گفتم
از دردهایم،
از خستگی هام،
از ضجه هایم
از...
بس است!
دیگر بس است
می خواهم و این توان را در خود می بینم
که می توانم با یادت خوش باشم
و چشم انتظارت باشم،انتظاری از جنس بلور و به شیرینی عسل
و نه به تلخی حقیقت!
می توانم بدون دلتنگی برایت به این زندگی ادامه دهم
و دلشاد باشم
چرا که همواره تو را دارم!
من که حتم دارم ، او کسی ست که راست ترین راست ها را به من گفته ست.
چون که بودنت برایم عادت و وجودت برایم جزئی از زندگیم شده است

نظرات شما عزیزان:

taymaz

ساعت21:00---18 اسفند 1389

[وب سایت] - [ایمیل]

از فونت بزرگتر استفاده کن دلکم متنت خیلی قشنگه ولی خیلی ریز نوشتی

پویا

ساعت22:44---22 شهريور 1389

[وب سایت]

سلام امیدوارم حالت خوب باشه
شرمنده چند وقت بود نبودم آپتم کردم تو هم خواستی با عنوان وبلاگم آپم کن ممنون

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: